پیوند در سویه قرآن و امیر مومنان(ع)

از نگاه لغت شناسی، واژه معیت به معنای مصاحبت و همراهی است، و همراهی در صورتی است که میان دو فرد همراه، موافقت و تعامل ویژه برقرار باشد و این معنی به طور عادی با هر چیز و هر کس صورت نمی گیرد، زمانی دو فرد با هم همراه گفته می شوند که دست کم در یکی از جهات اخلاقی، روانی، هدفی، شغلی با یکدیگر موافقت داشته باشند.1 از نگاه روان شناسی نیز همگرایی و وحدت جنسی و فکری لازم است تا دو چیز با هم همراه ب باشندو گرنه یا همراهی صورت نمی گیرد یا پایدار نخواهد ماند. بنابراین مصاحبت و همراهی، می فهماند که دو همراه از نظر روحی یا در هدف و انگیزه وجه مشترک دارند، بلکه می توان از ویژگیهای یکی ویژگیهای دیگری را نیز حدس زد. از دید عرف اسلامی و جامعه شناسی، معیت و همراهی با کسی، مفهوم ارزش یا ضد ارزش را نیز در بردارد، تا آنجا که شرافت و ارزشمندی یا پستی و رذالت و بی ارزشی از یک فرد یا یک چیز به همراه او سرایت می کند.