قرآن و گفت و گوی میان ادیان

پیشرفت دانش، سرعت و شتاب را برای بشر به ارمغان آورده است به طوری که در نتیجه ارتباطات سریع، مردم به سان ابزاری در دستان صاحبان قدرت و ثروت، آهنگ جنگ تمدن ها و ناهمسازی ادیان و ملتها را سر داده اند و البته این کارکرد برخاسته از ذات دانش و فن آوری نیست، بلکه نتیجه سوء استفاده سرمایه داران و سیاست پیشگان و غفلت مصلحان و انسانهای فرهیخته می باشد.در این مقاله، سعی بر این است که نحوه روابط میان ادیان و چگونگی و محورهای عمده گفت وگو میان آنها مورد بحث و بررسی قرار گیرد. پیش از وارد شدن به اصل موضوع، یادآوری چند نکته بایسته می نماید:1 .ادیان به عنوان مجموعه ای از اصول و قوانین تدوین یافته، گفت وگو میان آنها امکان پذیر نیست، این پیروان ادیانند که می توانند با یکدیگر به گفت وشنود بپردازند.عملی شدن گفت وگو میان ادیان به دو صورت امکان پذیر است:الف. گفت وگوی مردم عادی ممکن است این گفت وگوها میان مردم عادی و عامی که از اصول و مبانی ادیان دیگر و حتی از اصول و مبانی دین خودشان شناخت و آگاهی چندانی ندارند صورت پذیرد. در این صورت طبیعی است که چنین گفت وگو هایی بیشتر همراه با تعصب و لجاجت باشد و نتایج مطلوبی به همراه نداشته باشد.ب. گفت وگوی متخصصان و دین شناسان.نوع دیگر، گفت وگوی متخصصان و دین شناسان است، که بدون تردید، در صورتی که بر مبنای صداقت و به منظور رسیدن به تفاهم انجام گیرد، ثمر بخش و دارای آثار مثبت و نتایج مورد قبول بوده و زمینه های تفاهم و همگرایی پیروان ادیان را در برخواهد داشت.