فرهنگ قرآنی، در ایران اسلامی

قرآن، عهد الهی است که خداوند، خود نگاهبان آن بود تا حفظ شود و از میان نرود و به دست نسلهای هر عصر برسد، تا آن را بخوانند و بشنوند، تا دوره رسالت را در درون خود بازآفرینی کنند و بعثت مدام در خود و جامعه بیافرینند.این مشعل ماندگار، در این عصر و زمان، به امانت در اختیار ماست. با شعله آن،چونان روزگار عصر نزول، میتوان جان و جهانی را بر آشفت، خراب کرد و دوباره ساخت، در حریم آن کانون فروغ گستر، جهل درون و نظام جاهلیت برون را به عقل سرخ کشاند و خردورزی را با ایمان و ایثار و حماسه در آمیخت و مدینه فاضله را از کتاب در آورد و بر کتبه وحی بنا نهاد.این امید و آرمان، دست نایافتنی نیست. سلوک جانهای مستعد ماده المواد این رویای بزرگ و حکومت دینی صورت آفرین خواهد بود. شور و شوق معرفتی – ایمانی سالکان معارف قرآنی، چندان بوده و هست که این باور را به بار می آورد که نسل حاضر، دغدغه مندترین نسل مسلمان تاریخ اسلامی است که در فریادهای کخیب و نواهای دلفریب، هم چنان به نوای قرآن در و جان سپرده است .هم چنین نظام اسلامی که قرآن را منشور مکتوب حکومت می شناسد، باورمندانه به گسترش و تعمیق سطح ارتباط با قرآن پرداخته و در تلاشهای بایسته قرآنی، سرمایه گذاری های اساسی را انجام داده است .این نوشتار، به اجمال و اختصار از توفیقات دو دهه و نیم فعالیت و تکاپوی قرآنی در جامعه اسلامی ایران، رخ می نمایاند تا درمقایسه ای واقع نگر، بتوان این دوره کوتاه را با سده های متوالی سنجید، به تطبیق پرداخت و داوری کرد .