هدایت باطنی و معنوی امام و مسیله امامت در اندیشه ی علامه طباطبایی و تفسیر المیزان

از مراتب عالی ولایت در مساله امامت، ولایت معنوی است که با اشراف و تصرف معنوی امام به اذن الهی در نفوس آماده تحقق می یابد. مراد از ولایت معنوی نوعی اقتدار و تسلط معنوی است که با پیمودن صراط عبودیت و رسیدن به مقام قرب برای امام به اذن الهی حاصل می شود. در دیدگاه علامه طباطبایی، ولایت به این معنا غیر از نبوت، خلافت، وصایت و نیز غیر از امامت به معنی مرجعیت دینی و یا حتی زعامت سیاسی است. انسان افزون بر حیات ظاهری، دارای حیات معنوی و باطنی است و برای رسیدن به مراتب عالی در آن نیاز به راهنما و امام و دستورهای خاص دارد. علامه طباطبایی امامت را مقامی برتر از نبوت می داند که پس از پیمودن مراحل مختلف و آزمایش های سخت صلاحیت آن برای بعضی از انبیاء و افراد خاص به وجود می آید و دارنده آن به امر الهی به هدایت باطنی مردم می پردازد و با تصرف ولایی، انسان های آماده را به مقصود و مطلوب حقیقی و الهی رهبری می کند. علامه این نوع هدایت را هدایت به امر می نامد. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیل متن و به شیوه کتابخانه ای درصدد واکاوی هدایت باطنی و ولایت معنوی امام و زوایای آن از منظر علامه طباطبایی (ره) و به صورت خاص، در تفسیر المیزان است.