تبیین نقش زمینه گرایی کالبدی در طراحی شهری

زمینه گرایی دیدگاهی است که به ویژگی های خاص یک مکان و به کارگیری آنها در طراحی معاصر، توجه دارد. هر بنایی که ساخته می شود خود به عنوان بخشی از زمینه مطرح می گردد و به عنوان بخشی از زمینه برای بنای بعد از خود زمینه سازی می کند. این مقاله اصول زمینه گرایی کالبدی در طراحی شهری، پرداخته که با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزا گرداوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک شکل گرفته است. نتایج نشان داد که در زمینه گرایی کالبدی طراح نه تنها خود شیء بلکه رابطه متقابل آن را با سایر اشیای موجود در زمینه ملحوظ می دارد؛ زیرا معتقد است که شکل بناها بر اشکال مجاور و نزدیک آن تاثیر می گذارد. هواداران این دیدگاه در تکمیل عناصر رویکرد خود، رابطه بناها و فضاها را باهم در نظر می گیرند. در نظر آنها طراحی شهری مجموعه ای از اصول برای ایجاد رابطه متقابل یا پیوند میان ساختارهای چندگانه شهرهای معاصر از طریق طراحی تک به تک و در مقیاس خرد است. در این میان، توجه به زمینه گرایی کالبدی به عنوان رویکردی مبتنی بر ارتباط پدیده ها با محیط و مجموعه پیرامون خود، می تواند منجر به خوانایی فضا شده و موجبات حس مکان را فراهم آورد. معماری زمینه گرا محیط مطلوبی خلق می نماید که از مقیاس تک ساختمان فراتر رفته و نقش تعیین کننده ای در فضای شهری ایفا می نماید.