خیابان های پیاده پذیر و سرزندگی شهری

جابجایی در درون شهر و قبل از انقلاب صنعتی بر مبنای حرکت پیاده سامان می یافت. کم هزینه و همگانی بودن این امر باعث می شد که شهرها و در ورای آن کوچه ها، بازار، اماکن عمومی و نحوه ی دسترسی به آنان بر مبنای مقیاس انسانی و دسترسی مردمان شکل گیرد. پس از انقلاب صنعتی و ورود اتومبیل به شهر که به دنبال خود دگرگونی در شکل شهرها و مسیرهای ارتباطی را به دنبال داشت مبنای طراحی شهرها از پیاده محوری به اتومبیل محوری تغییر یافت که این خود نشان تسلط تکنولوژی بر انسان بود. افزایش مرگ و میر ناشی از تصادفات، افزایش آلاینده های محیطی و مواردی از این دست نشان دهنده ی ارتباط مستقیم بین سلامت انسان و جامعه و فرآیند اتومبیل محوری بود. از این رو توجه دوباره به موضوع پیاده مداری و طراحی مناسب محلات و فضای شهری با در نظر گرفتن فعالیت های جسمانی انسان مانند پیاده روی و دوچرخه سواری حایز اهمیت است. این طراحی باید به گروهای سنی مختلف و اقشار کم توان جامعه اهمیت داده و حضور ایشان در فضای شهری و امکان مشارکت آنان در فضا و افزایش حضور پذیری را بالا ببرد. که مجموع این دلایل سرزندگی شهری را برای همگان فراهم خواهد آورد.