خلق اندیشه ای عرفانی برگرفته ازمتغیرات زمان درکویر

کویرهمواره به عنوان منبع تقلید والهام موردنظر اندیشه مندان بشری درعرصه های علمی و هنری بوده است درمیان هنرمندان وحرفه مندان هنرمندمعماران جایگاه والایی دراستفاده و نه تنهاتقلید ومحاکات صرف ازالگوبرداری ازساختارهای طبیعی و محیط زیست درزمینه الگوبرداری محتوایی والگوبرداری های فرمی داشته اند چرا که انسان کاشف طبیعت و عامل برقراری تداوم و پایداری آن است این انسان است که به طبیعت معنامی بخشد و باهمدلی فزاینده و پردامنه خود میتواند رازهای نهایی طبیعت را که بی شک همان رازهای فطری اوست دریابد دراین راستا درک فضای معماری فرآیندی گام به گام و تدریجی است و این درک تدریجی نیاز به گذشت زمان برای رسیدن به شناخت پدیده دارد . به قول فیلیپ جانسون وجود معماری دلبستگی تام به زمان دارد . معماری به عنوان یک پدیده در طول زمان درک می شود . زمان می تواند به فضای ادراکی آدمی راه یابد و انسان فضا را در گذر زمان درک کند . در واقع زمان مفهومی است که با گذر از آن می توان به عمق معماری پی برد . بنابراین گذشت زمان در کویر ، مهم ترین عاملی بود که مرا در شناخت آفریدگار یاری رساند. بدین ترتیب در این مقاله که به روش مطالعات کتابخانه ای انجام شده ، سعی می شود ویژگیهای کویر به عنوان گفتگوترین بخش زمین و مفهوم زمان به عنوان بعد چهارم و تاثیر گذار در معماری بررسی ؛ و عاملها و پارامترهایی مانند نور ، ریتم ، حرکت ، حرکت سیال و مکان که زمان عامل تاثیر گذار در شکل گیری آنها است پرداخته و در نهایت الگوی معماری فضای معنوی متاثر از زمان در کویر تبیین شود تا با قراگیری در این مکان شناخت خالق هستی به راحتی صورت گیرد .