بررسی اثر تاغ کاری بر وضعیت اکولوژیکی و کاربری اراضی کشاورزی و مرتعی با استفاده از تصاویر ماهوارهای

با توجه به گستردگی اراضی شنی و مستعد فرسایش بادی در کشور، روش های متعددی برای مبارزه با فرسایش بادی در کشور به کار می رود که تاغکاری از ابتدای مبارزه علمی با بیابانزایی، به عنوان یکی از اصلیترین و بهترین روشهای کنترل پهنههای ماسهای مورد استفاده قرار داشته است. با این حال باید توجه داشت که هرگونه تغییر و دستکاری در طبیعت می تواند اثرات جانبی مثبت و منفی مختلفی داشته باشد که باید مورد بررسی قرار گیرند. در این مطالعه اثر کشت تاغ در حدود 70 هکتار از مراتع بیابانی بر وضعیت کشاورزی و مراتع اطراف آنها مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای این کار نقشه کاربری اراضی بخشهای مختلف منطقه، که به وسیله سنجش از دور به دست آمده است، قبل و بعد از 12 سال از کشت تاغ در منطقه مقایسه شد. نتایج نشان داد که بیشترین افزایش در مساحت تاغزارها و سپس در کاربری کشاورزی رخ داده است و اراضی بیابانی کاهش چشمگیری داشته اند . دقت و صحت نقشههای تهیه شده با روش طبقه نظارت شده، با استفاده از مقادیر صحت کلی و ضریب کاپا برآورد شد که نتایج نشان دهنده دقت و صحت 84 تا 92 % هستند. در واقع باید بیان شود که با توجه به نتایج این مطالعه، تاغکاری توانسته است اثرات مثبت خود را در منطقه گسترش دهد. البته باید به نقش مخرب گسترش کشاورزی (علی رغم کاهش منابع آبی و خشکسالی) با تکیه بر منابع آب زیرزمینی هم تاکید شود