شعر پایداری عرب و پیشینه ی آن

ادبیات پایداری نوعی ازادبیات است که درآن به بیان مظلومیت ها ورنج های مردمی می پردازد که گرفتارنظامی استبدادی هستندوآن چه که درنظم ونثرآن عمومیت دارد، نهی سکوت دربرابراستبداد،قیام دربرابرظلم وامید به آینده ای پیروز....است. در قلمرو تاریخ اسلام، از سپیده دم ظهور و بعثت پیامبر(ص) در مقابل مفاخره ها و خودستایی های جاهلیت که گاه شبیخون ها، قتل ها و...خویش را می ستودند، زبانی فاخرتر و فراتر، گسترده و با شکوه چهره نمود که ادبیات پیشین عرب در مقابل آن – با همه ی قدرت و توان- بی رنگ و بی فروغ شد. زیباترین سروده های پایداری در تاریخ اسلام را باید در حماسه ی شگفت و عظیم عاشورا ازامام حسین (ع)وخطبه های ستم برانداز زینب (س) و امام سجاد (ع)که نمونه های درخشان ادب مقاومت در مقابل بیداد به شمار می روند. از معروف ترین ستارگان ادبیات مقاومت عرب محمود درویش ، شیخ قاسم ، توفیق زیاد ، سالم جبران ، راشد حسینی ، حنا ابوحنا ، عصام عباسی ، سلیم یوسف جبران ، تالیف صالح سلیم ،... . شعر مقاومت معاصر، هر چند ادامه ی مقاومت در شعر کلاسیک عرب است، اما با افزوده شدن عناصری به آن، در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم با بیداری ملل عرب همراه شد و با رواج شعر نو در این قلمرو تجلی و وضوح یافته است. از میان شاعران این دوره می توان به احمد شوقی و حافظ ابراهیم از مصر،.... اشاره کرد. شاخص های شعرمقاومت عرب دعوت به بیداری و جهاد و القای امید به آینده ، تاکید و تکیه بر حرکت های مردمی ، دعوت به اتحاد و دوری از تفرقه ، محکوم کردن سران و کارگزاران عرب.....است.