توسعه مجتمع های مسکونی پایدار با محیط زیست با استفاده از انرژی های نو به همراه الگوپذیری از معماری سنتی ایران

با توجه به گسترده شدن نیازهای انسان و همچنین رشد سریع تکنولوژی و افزایش مهاجرت از سمت روستا به شهرها، سبک های طراحی معماری با تغییر و تحول بزرگی همراه بوده که هر روزه ایده ها و سبک های جدید در خیابان های شهر خودنمایی می کند. با کمی تامل در می یابیم که معماری سنتی ما بطور نسبی پایدار بوده است زیرا در طراحی این گونه بناها عواملی چون فرهنگ، اقلیم، ارتباطات عملکردی مناسب و مصالح تاثیرگذار بوده است. اما این بناها به صورت نسبی پایدار بودند و هیچ بنایی به صورت صددرصد پایدار نیست، زیرا نیازهای انسان از فضا و روابط میان آن ها در معماری در طول زمان متغیر است. به همین دلیل ما در هر سبکی از معماری می توانیم به نوعی پایداری دست یابیم به شرطی که با اصول معماری پایداری همسو باشد. در تحقیقات انجام شده این نتیجه حاصل شد که معماری اکوتک و معماری ارگانیک و تا حدودی تفکرات معماری پست مدرن به معماری پایدار نزدیک می باشد نتایج به دست آمده از این بررسی ها نشان می دهد که با توجه به رشد روزافزون شهرنشینی و افزایش مصرف انرژی و همچنین تخریب محیط زیست باید در پی خلق آثاری باشیم که دوستدار محیط زیست باشد و همچنین با معماری پایدار حرکت کند. حال این مقاله سعی دارد که به چگونگی استفاده از انرژی های نو در معماری و توسعه شهرک های زیست پایدار و اهمیت ابنیه پایدار در توسعه شهرهای پایدار و همچنین تحلیل شهرک هایی در استان قم و تهران با توجه به محوریت موارد زیر در شرایط زمانی خاص بپردازد: تعامل و سازگاری با محیط زیست بهره بردن از انرژی های نو تاثیرپذیری از شرایط فرهنگی و اقلیم برطرف کردن نیازهای به روز رسانی قابل درک بودن بنا از هر لحاظ الگوپذیری از معماری سنتی ایران.