لعاب مینایی، فناوری کهن در صنعت سفال و سرامیک ایران

دراواخرقرن دوازدهم میلادی یکی از خلاق ترین دوره های شناخته شده در زمینه ی سفالگری در ایران آغاز شد. دامنه ی شیوه های هنری این دوره به سرعت پیشرفت کرد که چشمگیرترین آنها سفالهای مینایی یا هفت رنگ بود. این سفالها و شیوه تزیین بر روی این گونه سفالها از جذابترین سبکهای تزیینی به شمار می آمد؛ که شاید عمیقترین حس کنجکاوی و تحسین را برانگی زد. سوال مطرح شده درپژوهش این است که تکنیک اجرایی دراین فناوری تزیینی کهن چیست و ازنظر مراکز تولید در سالهای رواج خود شامل چه سبکهای تصویری می باشند . این پژوهش درگروه پژوهشهای توصیفی – تحلیلی قرار میگیرد و حاصل گردآوری اطلاع ا ازمنابع کتابخانه ای است نتایج نشانگر آن است این شیوه تزیین درگروه تزیینا رولعابی درصنعت سرامیک قرار گرفته است و حاصل تصویرگری نقوش برپایه لعابی قلیایی است. این سفالها در شش مرکز تولید، ری، کاشان، ساوه، تبریز، نیشابور و تنت سلیمان ازرواج برخوردار بوده اند و سبک تصویری هر مرکز تولید گاه نشا گرفته از یکدیگر و گاه از سبک تصویری متفاوتی برخوردار هستند.