شاخص های تخصیص پایدارکاربری زمین با رویکرد عدالت فضایی

تخصیص کاربری زمین به معنی روند تخصیص فعالیتها یا کاربری های مختلف به واحدهای یک منطقه در یک زمینه جغرافیایی است.اثرات منفی تخصیص نامناسب زمین مانند تخریب زیست محیطی، بی عدالتی اجتماعی و پراکندگی رشد شهری، همگی بر لزوم توجه به پایداری در فرایند برنامه ریزی کاربری زمین و تخصیص آن تاکید دارند. پایداری جامع در تخصیص کاربری زمین به عنوان تعادلی بلندمدت بین توسعه اقتصادی، حفاظت زیس تمحیطی، استفاده کارا از منابع و عدالت اجتماعی تعریف می شود. بنابراین عدالت اجتماعی یکی از محورهای اصلی تخصیص پایدار کاربری زمین است. در ادبیات شهرسازی و در مقالات متعدد به موضوع تخصیص کاربری زمین با استفاده از روش ها و مد لهای مختلف پرداخته شده است. در این مطالعات شاخص های تخصیص کاربری زمین بر اساس رویکردی ویژه و مشخص استخراج نشده و بیشتر بر ارایه ی الگو و مدل نهایی تاکید شده است. تعیین شاخص ها بر اساس رویکرد مشخصی که بتواند امر توسعه شهر را بر اساس اصول پایداری ارتقاء بخشد، اهمیت بسیاری دارد. بنابراین با توجه به این حقیقت که برنام هریزی زاییده قانون کمیابی منابع و تعیین کننده ی چگونگی توزیع و تخصیص این منابع میان ساکنین و در میان مکا نهای متفاوت است، در این مقاله رویکرد توسعه ی پایدار و ب هطور خاص عدالت فضایی برای استخراج شاخص های تخصیص کاربری زمین اتخاذ شده است. بر این اساس ضمن ارایه ی چارچوبی کلی از شیوه نگرش به مفهوم عدالت در برنامه ریزی کاربری زمین، به مقایسه ی نظریه های برنامه ریزی شهری معطوف به عدالت پرداخته می شود و مفهوم عدالت فضایی که ارتباط دهنده ی عدالت اجتماعی و فضا است تبیین می گردد. درنهایت نیز شاخص های تخصیص پایدار کاربری زمین بر مبنای تیوری های عدالت محور در برنامه ریزی شهری ارایه میشوند.