بررسی پیمون سازه در طراحی معماری سازه ها

ازآنجایی که شناخت وپالایش ارزش های گذشته و برگزیدن بهترین آنان و تطبیق آنها با شرایط زمانی و مکانی منطبق با نیازهای جامعه امروز مسیله ای است که باید همواره در طراحی معماری سازه ها مد نظر باشد. در ایران در گذشته از ضابطه ای مشابه با مدول معمول و معماری کلاسیک بهره گرفته می شد که آن را پیمون می نامیدند . از دو ضابطه ای مدول و پیمون، برای برقراری تناسبات لازم در معماری بهره گرفته می شود. در معماری ایران، از آنجایی کخ تناسبات و هماهنگی در نظام با بهره گیری از هندسه بوجود آورنده در معماری ایران، هندسه روند طراحی بهینه را مشخص می کرده است. مدول که برای رعایت تناسبات در معماری کلاسیک بکار می رفته، به ظاهر نزدیکترین ضابطه مشابه با پیمون است، لکن در عمل اختلافات چندی این دو را از یکدیگر مغایر می کند. رعایت از این ضوابط باعث ایجاد نظم و هماهنگی در معماری می شود. مدول به منزله الگو حاکم، اندازه ای است برابر شعاع نقشه ستون که به هشت یا دوازده یا شانزده جزء تقسیم می شود. در هر دری ابعاد جمله قسمتهای سازه در تمام جهات، برحسب مدول و پارتی معین است که خود برقرار کننده تناسبات سازه است و معمار با امکان بسیار محدودی در جزییات و نقوش، آزادی ابتکار عمل دارد. هدف از این مقاله بررسی نظام و پیمون در سازه ها می باشد. این دو ضابطه هر دو قوانین مربوط به تناسبات هستند. بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که بکارگیری آنها باعث بوجود آمدن نظم و هماهنگی در معماری سازه ها می شود