معرفی روش پایدارسازی گود با استفاده از دیوارهای دیافراگمی

در بسیاری از پروژه های ساختمانی و یا تاسیسات زیربنایی نیاز به گود برداری و ایجاد ترانشه هایی با جوانب قایم است براثر گودبرداری و به دلیل خارج کردن توده خاک از داخل گود و ایجاد ناپیوستگی و نیز به دلیل آزادسازی تنش های محصورکننده موجود در توده خاک، تغییرشکل هایی در محدوده داخلی گود ایجاد می شود که می تواند باعث ایجاد ناپایداری در سازه های موجود در اطراف ناحیه گود برداری شده گردد. در نواحی پرتراکم شهری که غالبا گودبرداری ها در مجاورت ساختمان های دیگر اجرا می شوند، رایج ترین سیستم های مهار گود در گود برداری های عمیق عبارتند از سپرها، شمع های درجا پیوسته، شمع های درجا ناپیوسته، دیوارهای دیافراگمی، میخ کوبی خاک و ... که با توجه به مواردی چون نوع خاک و پارامترهای مقاومت برشی آن، ارتفاع ترانشه زنی و دهانه گود برداری، شرایط آب های زیرزمینی، چگونگی بهره برداری از ناحیه حفاری شده کوتاه مدت و یا دراز مدت ، پایداری کف گود و جوانب آن، شرایط اعمال سربار، محدودیت های تغییرمکان های سازه های مجاور گود، هندسه گود، مدت زمان حفاری، سختی دیوار، نوع مهارها و سختی و فاصله افقی و قایم آنها از یکدیگر و ... انتخاب می شوند. در این تحقیق به مزایا و معایب انواع روش های پایدارسازی گود با استفاده از دیوارهای دیافراگمی در محیط های شهری می پردازیم.