سنجش و رتبه بندی کیفیت زندگی در استان مازندران با استفاده از تکنیک های AHP وSAW

رشد شهر و شهرنشینی بارزترین ویژگی تحولات اجتماعیاقتصادی در دوره اخیر بوده است. این دوره بسیاری از فرصتها را برای ارتقای کیفیت زندگی شهری به شدت محدود کرده است. همزمان با این امر و نیز با تاکید بر سند چشم انداز بیست ساله کشور، تحلیل پیامدهای ناشی از آن یکی از مهمترین ضرورتهای مطالعات شهری بوده است. اندازه گیری کیفیت زندگی میتواند برای ارزیابی سیاستهای گذشته و همچنین پایه گذاری استراتژیهای برنامه ریزی ناحیه ای در آینده استفاده شود. در این مقاله، با رویکرد مدلهای تصمیم گیری چندشاخصه و استفاده از مدل تحلیلی SAW به ارزیابی کیفیت زندگی شهری شهرستانهای استان مازندران پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان میدهد شهرستان ساری در رتبه 1، آمل در رتبه 2، بابل در رتبه 3 و شهرستانهای جویبار، سوادکوه و گلوگاه با اختلاف زیادی در رده های پایین کیفیت زندگی شهری در استان مازندران قرار گرفتهاند. اختلاف شدید کیفیت زندگی در بین مناطق شهری این استان، حاکی از وجود نابرابری شدید در برخورداری و تمرکز امکانات و خدمات شهری در برخی از شهرستانها ونبود امکانات شهری و بی توجهی مسولان امر در برخی از شهرستانهای کوچک استان است.