بررسی آزمایشگاهی کاهش عمق آبشستگی اطراف تکیه گاه های پل با استفاده از پره های هدایت کننده جریان

از جمله مباحث بسیار پیچیده و مهم در مهندسی رودخانه مبحث فرسایش است. این موضوع از زمان گذشته تا کنون نظر بسیاری از محققین در زمینه هیدرولیک رودخانه را به خود جلب کرده است. آبشستگی به فرم های مختلف پایداری سازه های هیدرولیکی را مورد تهدید و فرسایش قرار می دهد . یکی از روش های غیر مستقیم کاهش آبشستگی نصب پره هدایت کننده جریان در اطراف پایه است. پره های هدایت کننده جریان عبارتنداز صفحاتی نازک که در یک ارتفاع مشخص از تکیه گاه پل نصب شده و به این ترتیب مانع از تماس مستقیم جریان پایین رونده در جلوی تکیه گاه پل با بستر رودخانه میگردد و فعالیت گرداب های نعل اسبی را تضعیف می کند همچنین در تکیه گاه های دارای پره هدایت کننده جریان سرعت آبشستگی کاهش یافته و یا به عبارت دیگر زمان شروع آبشستگی به تاخیر میافتد. در این تحقیق با مدل سازی آزمایشگاهی به بررسی پره های هدایت کننده جریان بر میزان آبشستگی تکیه گاه پل پرداخته شده است. نتایج نشان داد که در حالت کلی با درنظر گرفتن اثر بعد پرهها و تعداد آنها به ترتیب حالت، پنج پره با بعد 9 میلی متر، سه پره با بعد 9 میلی متر و 7 پره با بعد 9 میلی متر عمق آبشستگی را نسبت به حالت ماکزیمم کاهش داده اند با توجه به نتایج می توان گفت پره های هدایت کننده جریان با تاثیر بر روی خطوط جریان، می تواند ابزار مناسبی جهت کاهش عمق آبشستگی در تکیه های پل باشد.