تحلیل معماری فرهنگسرای محله: نمونه موردی طراحی فرهنگسرای محله کرناسیان دزفول

معماری ایران به ادعای بسیاری از اهل نظر و فعالان در عرصه فرهنگی دچار نوعی اغتشاش و سردرگمی ناشی ازبحران هویت و فرهنگ است. تصویر معماری آنقدر مغشوش و متزلزل است که اصولا قادر به تثبیت معنی و تعریفیاز معماری برای خود نیست. بدین ترتیب معماری که یکی از شاخصه های هویت و فرهنگ است؛ هر چند متاثر ازسایر حوزه ها، خود می تواند در جهت فرهنگ سازی و بازیابی هویت و اعتلای آنان عمل نماید؛ درجایگاهیقرارگرفته که فاقد چنین وجه و قدرتی است. عوامل فرهنگی به مرور زمان تغییر شکل می دهند اما بن مایه های آنهاکمتر دچار تحولات می شود. این مشخصه ها با انسان و رشد اجتماعی او، از طرف محیط زندگی، محیط آموزش،محیط کار و مجموعه روابط اجتماعی، به وی خود آگاه یا ناخودآگاه تزریق میشوند که این عوامل میتوانند تحتشرایط خاص افزایش همبستگی را موجب گردند. با توجه به این تعریف مسیله مهم این است که آیا در بافت هایتاریخی به ویژه سایت پروژه (محله کرناسیون) که زمانی شاخصه اصلی فرهنگ و هویت مردمان یک منطقهمحسوب می شدند؛ میتوان مجموعه ای فرهنگی (فرهنگسرا) را ایجاد نمود که در عین مدرن بودن (در اینجا مدرنبودن به معنای فلسفه مدرنیسم غربی نمی باشد بلکه مقصود استفاده از تکنولوژی های نوین در ساخت و نگهداریساختمان می باشد) بتواندموجب بازیابی فرهنگ و هویت بومی از دست رفته آن بافت قدیمی و احیای مجدد بافتهمراه با همبستگی ساکنین گردد. روش تحقیق در این پژوهش روشی توصیفی – تحلیلی است که با بررسی متون واطلاعات گردآوری شده از مطالعه بافت مورد مطالعه و تهیه مدارک و مستندات از اهالی مختلف این محله با قصدزنده سازی و هویت بخشی فضایی این نتیجه حاصل شد که معماری در ارتباط مستقیم با زندگی و محیط زندگیروزمره مردم است که اگر با معماری مناسب افزایش همبستگی در اهالی محله به وجود خواهد آمد.