بهره گیری از شاخص های مکان سازی در بازطراحی محله ی زرگنده تهران

یکی از مسایلی که امروزه متوجه شهرهای ما می باشد، حجم عظیم ساخت و ساز و کثرت بدون وحدت است، کثرتی که سبب کاهش توجه به مکان و ارزش آن شده است. از این رو توجه به مکان و رویکرد مکان سازی در طراحی شهری بسیار حایز اهمیت می باشد. در مقاله حاضر ما بدنبال شناخت ماهیت مکان سازی معیارها و شاخص های آن به منظور ایجاد مکان هایی اجتماع پذیر می باشیم. با توجه به مطالعات صورت گرفته، مکان سازی دارای هفت بعد از جمله بعد ریخت شناسی، بعد زمان، بعد اجتماعی، بعد ادراکی، بعد زیست محیطی، بعد بصری و بعد عملکردی می باشد که این ابعاد در ارتباط با یکدیگر امکان ساخت مکان را ارتقاء می بخشند. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کاربردی می باشد، رویکرد مورد نظر در این پژوهش توصیفی تحلیلی است، روش غالب پژوهش با توجه به ماهیت موضوع کیفی می باشد. به منظور شناخت محدوده ی مورد مطالعه به بررسی استناد فرادست، برداشت های محیطی و سپس تجزیه و داده ها پرداخته شده است. در انتها با توجه به معیارها و شاخص های مکان سازی به بیان راهبردها و سیاست ها در جهت بهبود شرایط محله ی زرگنده و تبدیل آن به یک مکان شهری پرداخته شده است. با توجه به تمامی مطالعات انجام شده می توان اینگونه استنتاج نمود که مکان سازی و معیارها و شاخص های آن می تواند راه حل بسیاری از مسایل و مشکلات در طراحی شهری باشد و سبب خلق مکان هایی با عملکرد مناسب برای شهروندان شود.