نگار خانه ای به وسعت تهران خوانش منظر شهر تهران در قاب هنر شهری

شهر آوردگاه دیالکتیک رخدادهای هنری و مخاطب خویش است. برای ایجاد و تغییر در ماده شهر هنر را می توان به مثابه ابزاری به خدمت گرفت تا آن را سامان بخشید. یکی از این مظاهر سامان بخشی که ریشه در نهاد مطالبه جوی شهروندان دارد، هنر شهری است. هنری که با ابعاد خود به عنوان گرایشی که در آن هنر با فضای شهر تلفیق شده موجد بسیاری از تحرکات هنری، زیبایی شناختی و هویتی در شهر خواهد گشت. در این بین تهران غنی ترین مظاهر هنر شهری را در اختیار دارد. آثاری که علاوه بر بازنمایی تفکرات حاکم هنری و فرهنگی زمانه ی خویش شهروندان را به مواجهه با هویت خویش باز می خواند و به مثابه آثاری عرضه شده در نگارخانه ی عظیم شهری در جغرافیای ذهنی شهروندان نقش می بندد. این آثار در کنار ابعاد ذهنی، جزیی از سلسله مراتب شهری به شمار رفته که درک و بقای آنها مستلزم بازشناسی صحیح و ارایه راهکارهایی برای اقبال عمومی آنها است. این نوشتار در صدد است با تکیه بر کارکرد آنها در شهر، بدانها به مثابه آثاری هنری نگریسته که از نگارخانه ها و گالری ها خارج و در نگارخانه ای به وسعت شهر به نمایش درآمده اند.از این باب که لزوم این رویکرد و نگرش بواسطه پیوندهای موجود مابین شهروندان با آثار هنری احساس می گردد.