جایگاه نگارگری در هنر و معماری اسلامی ایران

هنر ایرانی، هنری اصیل و سنتی است که برای شناخت این هنر لازم است که بسترها و بنیاد شکل گیری آن و جریان تاریخی و فرهنگی و هنری که از آن ها تاثیر پذیرفته است را بشناسیم. پیشینه ملی و عقیدتی ادوار کهن که با عقاید دینی و الهی هنرمند اسلامی عجین شده، ترکیبی موزون پدیدار می آورد که اگرچه در تمامی عرصه های هنری شاهد بالندگی آن هستیم، لیکن در نگارگری ایران به کمال و اوج شکوفایی خود می رسد. نگاره ها بخش مهمی از اسناد تاریخی و منابع تصویری هستند، لذا شناخت سیر تحول و تداوم این هنر اصیل در ادوار مختلف تاریخی ایران ضروری به نظر می رسد. هدف این تحقیق بررسی چگونگی پیدایش و زمان آغاز نگارگری وشناخت کاربردهای مختلف آن در ادوار هنر و معماری بوده است. برای دستیابی به این هدف، به بررسی حضور هنر نگارگری در دوره های پیش از اسلام و پس از اسلام پرداخته شده است. و چنین نتیجه گیری شد که کاربرد هنری و تزیینی این هنر، مربوط به دوره پیش از اسلام بوده است، در حالی که در دوران پس از اسلام، جنبه ی معماری آن مورد توجه بوده است. روش تحقیق این پژوهش توصیفی تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای به دست آمده است.