بررسی مهارت های مدیریتی پروژه های مربوط به ساخت ساختمان های سبز

تحولات اخیر در نوع زندگی بشر و توسعه شهرنشینی عوارضی را در فضای شهری بوجود آورده است، که نه تنها ساکنین آن، بلکه محیط زیست را نیز مورد تهدید قرار می دهد. بخش ساختمان در شهرها حدود 40% از کل منابع انرژی را مصرف نموده و در ازای آن نزدیک به 30 درصد از کل دی اکسیدکربن تولیدی بشر را وارد اتمسفر زمین می کند. امروزه مدیریت مصرف انرژی با احداث ساختمان های سبز به عنوان راه حلی برای کاهش اثرات منفی این بخش مورد توجه قرار گرفته است. ساختمان های سبز یا پایدار به ساختمان هایی اطلاق می گردد که دارای عملکرد بهینه در مصرف انرژی و آلایندگی محیط زیست باشند. خانه های سبز کمترین ناسازگاری و مغایرت را با محیط طبیعی پیرامون خود دارند. این ناسازگاری ها می تواند به صورت اتلاف انرژی زیاد، کاهش کیفیت هوای داخلی، مصرف زیاد آب، ورود سروصدای زیاد به داخل ساختمان، وجود بوی نامطبوع، مصرف مواد شیمیایی آلوده کننده و تخریب اکوسیستم پیرامون نمود پیدا کنند. اساس یک برنامه ساختمان سازی سبز بر مبنای کاهش مصرف منابع و تولید زباله، بهبود کیفیت آب و هوا، حفظ منابع طبیعی است که همه آن ها نهایتا به ایجاد جوامع پایدار کمک خواهند نمود. معماری متناسب با اقلیم هر منطقه، بهینه نمودن مصرف انرژی با کاهش مصرف انرژی تجدیدناپذیر، بهره گیری از انرژی های پاک و کاهش آلودگی های محیطی از ویژگی های اصلی این ساختمان ها می باشد. در نظر گرفتن تاثیر هر کدام از این ویژگی ها بدون در نظر گرفتن تاثیر ویژگی های دیگر موجب هدر رفتن بخش عمده ای از ظرفیت بهینه سازی ساختمان ها شده و مانع از رسیدن به نتایج مطلوب می گردد.