بررسی مولفه های فضاهای جمعی بر اساس نظریه مکان

امروزه با توجه به جمعیت رو به رشد جهان و روند تصاعدی پیشرفت تکنولوژی، صنعت و ارتباطات جمعی، زندگی با کیفیت مناسب بیش از پیش احساس می شود. نیاز مردم به فضاهای جمعی، حضور در اجتماعات مردمی و صنفی و نیز همگام بودن با هم، در نهایت منجر به فراهم آوردن محیطی کیفی است که در سایه هنر و علم معماری حاصل می شود. معماری همگام با مردم و اجتماع بر اساس توجه به مفهوم سکونت پایدار و محدودیت های محیطی و زیستی کره زمین می باشد. معماری تعامل گرا می تواند در این میان نقش ساماندهی فضا و ارتقا دهنده کیفیت زیست و محیط را بر عهده داشته باشد تا پایدارترین فضای ممکن را به وجود آورد. معماری تعامل گرا فرصتی برای ارایه معماری نیست، بلکه تلاشی است انسانی برای افزایش کیفیت فضای زیست که این کمک می تواند با گفتگو و مشارکت مردم به انجام برسد. بر این اساس لازم است خلق فضاهای اجتماعی نو و ارایه مبانی نظری برای به ظهور رساندن طرح های جمعی می تواند امری ضروری تلقی گردد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی مولفه های فضاهای جمعی در شهرها به بحث و نتیجه گیری خواهد پرداخت. روش تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی با بیان نظریه های پایداری اجتماعی و نیازهای انسانی در طراحی معماری در زمینه فضاهای اجتماعی پایدار مطرح شده است. بدین منظور فضاهای جمعی می توان با استفاده از نظریات در حیطه مکان به معیارهای فضاهای اجتماعی در شهرها دست یافت.