بررسی علل و عوامل احتمالی آسیب های ورزشی رزمی در دانشجویان پلیس زن

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی علل احتمالی آسیب های ورزشی رزمی در دانشجویان مقاطع کاردانی وکارشناسی مجتمع آموزشی زنان پلیس و مقایسه انواع آسیب ها برحسب محل آسیب و بررسی تاثیر عوامل موثر احتمالی در دوران آموزش نظامی- رزمی است. این مطالعه به بررسی عوامل فردی، بیماری های مستعد کننده و علل خارجی می پردازد و ارتباط آن را با ایجاد آسیب های اسکلتی عضلانی بررسی می کند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی انجام شده است. جامعه مورد پژوهش تعداد 98 نفر از دانشجویان مصوب پلیس است. این پژوهش با استفاده از پرسشنامه نوردیک، پرسشنامه اطلاعات فردی و پرسشنامه معاینات پزشکی و آزمون آمادگی جسمانی بدو ورود و پایان دوره آموزش های رزمی- ورزشی انجام شد؛ داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و تحلیلی در نرم افزار SPSS (α=0.05) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد پس از اتمام دوره، از نظر سلامتی 79 نفر از افراد مورد مطالعه حداقل در یکی از قسمت های سیستم اسکلتی عضلانی وضعیت نامطلوب تری نسبت به شروع دوره داشتند. موارد آسیب برحسب محل به ترتیب ستون فقرات، اندام تحتانی، و اندام فوقانی بود. اسیب ناحیه زانو شایع ترین نوع آسیب در سال اول آموزش بود، ولی در سال های بعدی و در پایان دوره، شایع ترین نوع آسیب در ناحیه کمر بود. عوامل مستعد کننده به تریب فراوانی شامل مشکلات بافت نرم، مفصلی، زنان، اختلالات فیزیولوژیک بدن و مشکلات استخوانی یافت شد. عوامل مستعد کننده در پایان دوره به ترتیب فراوانی شامل اختلالات فیزیولوژیک بدن، مشکلات بافت نرم، زنان، مفصلی و مشکلات استخوانی بودند. علل خارجی آسیب به ترتیب فراوانی شامل فعالیت رزمی، ورزشی و شرایط زندگی در خوابگاه بوده است. ارتباط بین شاخص های دموگرافیک با ایجاد آسیب اسکلتی عضلانی از نظر آماری معنادار نبوده است. نتیه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که فعالیت های روزشی و رزمی در حین و اتمام دوره آموزش و شرایط زندگی در خوابگاه، در ایجاد آسیب های اسکلتی عضلانی موثر است.