بررسی جایگاه احاله کیفری در قانون آیین دادرسی کیفری

یکی از مولفه های دادرسی عادلانه و شرط لازم تحقق آن احاله است که عبارتند از واگذاری رسیدگی به یک اتهام از دادگاه واجد صلاحیت محلی به دادگاه دیگری که اصولا0 صلاحیت محلی رسیدگی به آن را ندارد. در نتیجه ی احاله، دادگاهی که رسیدگی به آن واگذار میشود به طور استثنایی به جرمی رسیدگی میکند که از لحاظ محلی در صلاحیتش قرار ندارد. فلسفه ی پیشبینی احاله این است که در برخی موارد، با توجه به اوضاع و احوال خاص، دادگاهی که جرم در حوزهی آن واقع نشده و در نتیجه صلاحیت محلی رسیدگی به آن را ندارد به دلایلی بهتر میتواند به آن جرم رسیدگی کند. در این حال، قانونگذار با پیشبینی امکان واگذاری رسیدگی به این دادگاه شرایط را برای این امر فراهم نموده است. یکی از شروط اولیه برای دخالت مرجع قضایی و اقدام وی صلاحیت محلی این مقام است. شرط مذبور این نتیجه را به دنبال دارد که مرجع قضایی در جریان اقدامات نسبت به جرمی هم که در حوزهی صلاحیت اوست، نمیتواند اقداماتی را در خارج از حوزهی قضایی خود انجام داده و یا دستور انجام آن را به ضابطین دهد. اختیارات قضایی چنین مقامی تنها در قلمرو حوزهی قضایی معینی که برای آن ماموریت یافته قابل اعمال است و در خارج از آن حوزه اختیاری ندارد. در این پژوهش سعی بر آن است تا جایگاه احاله بر اساس قانون مصوب 1392 بررسی شود و نکات مبهمی که در این زمینه وجود دارد به گونه ای رفع شود.