رابطه بین توسعه پایدار معماری- محیطی و طراحی اقلیمی در مناطق کوهستانی (مطالعه ی موردی: روستای فش)

بحران انرژی در دهه هفتاد میلادی و در ادامه آن، مشکلات زیست محیطی بر بسیاری از فعالیتهای انسانی سایه افکنده و باعث شده حوزه طراحی معماری به عنوان یکی از عوامل موثر در مصرف بالای انرژی یا چالشی سخت مواجه گردد. از این رو، مسیله حفظ محیط زیست، نیاز نسل های آینده و بهره گیری از انرژی های رایگان، مفهوم جدیدی را به عنوان (پایداری) در همه ی علوم، وارد نمود. بر اساس مطالعات صورت گرفته، اصول معماری پایدار در بسیاری از بناهای بومی و سنتی کشورمان، به طور نسبی رعایت شده است؛ از این میان معماری بناهای روستایی به عنوان نمونه بارزی از بومی مداری، معیارهای همراهی یا پایداری از قبیل حفظ محیط زیست و استفاده از عوامل مفید اقلیمی در درون بنا را با نگاه به عناصر شکل دهنده ی معماری بومی از قبیل فرهنگ، اقتصاد، اجتماع و طبیعت به درستی رعایت نموده است. در این پژوهش با بررسی میدانی بناهای بومی در روستای فش مشاهده شد که بافت و ساختمان های این روستا بر اساس اقلیم سرد و کوهستانی، شکل گرفته است. استفاده از ایوان کوچک در نما برای بهره مندی از نسیم در تابستان، ساخت دیوارهای قطور، بازشوهای کوچک، فرم و نحوه استقرار بنا، جهت گیری معابر و استفاده از مصالح محلی، در جهت اصولی شکل گرفته اند که می توان آنها را نمونه هایی از اصول معماری پایدار در معماری بومی روستایی قلمداد کرد.