اکوتوریسم راهبردی در جهت توسعه پایدار

قرن بیستم همراه با دگرگونی ها و تحولات عمیق سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و علمی درون خود، به عنوان سده انقلاب جهانی توریسم است و پیش بینی می شود که این پدیده در سال های آینده به عنوان بزرگترین بخش تجارت بین المللی معرفی خواهد شد. اما شواهد نشان می دهد که توجه صرف به مزایای اقتصادی توریسم نتایج مطلوبی در دراز مدت به همراه نداشته است و تخریب محیط زیست جهت تسهیلات لازم برای توریسم، آلودگی ناشی از حمل و نقل آنها، تهدید اقتصاد محلی، شهرگرایی، کاهش حس اجتماعی، ارزشها و سنتها، افزایش فضولات، ترافیک و آلودگی صوتی، مشکلات آلودگی سیستم، رشد غیر قابل کنترل جمعیت، بیکاری در فصول کوتاه، رشد نابرابری اجتماعی مسائل فرهنگی و اجتماعی ناشی از توریسم جملگی ناشی از عدم توجه به مباحث پایداری در صنعت توریسم است. اما اکوتوریسم گردش مسئولانه و مشاهده مناطق نسبتا بکر طبیعی است. در جهت لذت و درک طبیعت که حفظ محیط را ارتقا می بخشد و اثرات منفی تماشاگران را کاهش می دهد و امروزه اغلب به عنوان یک ابزار عالی برای ارتقاء توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه درک می شود. برای کاهش موانع پیش روی این صنعت و رسیدن توریسم به پایداری و در نتیجه ایفای نقش مثبت در زندگی مردم روستایی، برنامه ریزی کوتاه مدت و بلند مدت برای اجتناب از تهدید مناطق روستایی، مدیریت محیط زیست، مشارکت محلی، تدوین قوانین صریح و محکم و اجرای آن، بازیابی پایدار و برنامه ریزی واقع بینانه پیشنهاد می شود.