بررسی خواص مکانیکی جوش الکتروفیوژن در بوشن های اینزرت دار و بوشن های بدون اینزرت در تست لهیدگی و تست خمش

استفاده از لوله های پلی اتیلن به دلایل زیادی از جمله مقاومت به خوردگی، مقاومت شیمیایی بالا، عدم تاثیر بر کیفیت سیال، انعطاف و مقاومت در برابر حرکت خاک، سهولت اجرا، وزن کم در مقایسه با فولاد و... در بسیاری از صنایع از جمله گاز و نفت و آب به شکل قابل توجهی رواج یافته است. لوله های پلی اتیلن به مهمترین ماده مورد استفاده در شبکه های انتقال و توزیع گاز شهری تبدیل شده است. مهمترین عواملی که باعث این انتخاب شده است عبارتنداز: هزینه های پایین نصب و نگهداری نسبت به لوله های فلزی، مقاومت بالا در برابر خوردگی، مقاومت شیمیایی بالا، حد دوام و عمر بالاتر و مقاومت بالا در برابر بارهای ضربه ای ناگهانی مانند زلزله. یکی از رایج ترین روش های اتصال لوله های پلی اتیلن جوش الکتروفیوژن می باشد. جوش الکتروفیوژن شامل استفاده از یک سری کوپلرهای با اندازه خاص می باشند که در درون آنها سیم های فلزی هادی جریان با مقاومت خاص و قطر مشخص کاشته شده است و بر اثر عبور جریان الکتریکی از درون سیم حرارت در آنها ایجاد شده و باعث ایجاد ذوب موضعی در آن ناحیه می شود و باعث اتصال دو لوله خواهد شد. مقدار جریان و ولتاژ اعمال شده در این فرآیند براساس توصیه سازنده کوپلر الکتروفیوژن و جنس سیم و ویژگی های دستگاه انجام می شود. عوامل موثر بر جوش الکتروفیوژن را می توان در آماده سازی مناسب (رفع آلودگی) سطح خارجی لوله و سطح داخلی اتصال، هم محور بودن دقیق لوله و اتصال، محدوده مناسبی از فشار در فصل مشترک بین لوله و اتصال الکتروفیوژن و گپ موجود بین لوله و اتصال بیان کرد. علیرغم مزایای لوله های پلی اتیلن، نظر به عمر کوتاه اجرای شبکه های پلی اتیلن در کشور ایران و از آنجا که یکی از مشکلات مهم موجود در صنعت گاز کشور، بروز برخی نشتی های گاز و یا انفجارات صورت گرفته ناشی از عدم استحکام مکانیکی مناسب محل اتصال لوله های پلی اتیلن بوده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی خواص مکانیکی به وسیله ی تست لهیدگی و تست خمش در محل اتصال لوله های پلی اتیلن با جوش الکتروفیوژن و مقایسه ی استفاده از بوشن های اینزرت دار و بوشن های بدون اینزرت می باشد.