بررسی داروهای شیمیایی موثر بر ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری

هلیکوباکتر پیلوری باسیلی گرم منفی و میکروآیروفیل است. از عوامل آن زخم دوازده ه، بدخیمی های گوارشی،گاستریت حاد و مزمن است. عوامل ضد باکتریایی که بیش از سایرین در ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری به کار رفتهشامل مترونیدازول، آموکسی سیلین، بیسموت، تتراسیکلین و کلاریترومایسین است. پیشگیری یا حذف کلونیزاسیون یک جمعیت ممکن است زیان های آشکاری داشته باشد. در درمان هلیکوباکتر پیلوری، درمان تک دارویی موفقنبوده که احتمالا علت آن تحویل ناکافی آنتی بیوتیک به ناحیه کلونیزاسیون می باشد. خط اول: زمانی که مقاومت به کلاریترومایسین کم باشد، این رژیم بهتر است. میزان ریشه کنی با این رژیم، پایین و اثر درمانی چندانی ندارد. مهم ترین عامل، مقاومت هلیکوباکتر پیلوری به آنتی بیوتیک ها خصوصا کلاریترومایسین در ده ه اخیر است. خط دوم: رژیم چهار دارویی حاوی بیسموت به همراه تتراسیکلین، مترونیدازول و داروهای مهار کننده اسید بهترین انتخاب است. ولی رژیم درمانی فوق به علت مدت طولانی درمان، عوارض جانبی، تعداد زیاد قرص در روز و اینکه بیسموت ممکن است همه جا نباشد رژیم خوبی نیست. خط سوم: رژیم های سه دارویی بر پایه ریفابوتین،لووفلوکساسین، تتراسیکلین به همراه آموکسی سیلین و یک مهار کننده پمپ پروتونی یا آموکسی سیلین با دوز بالا پیشنهاد می شود. درمان نجات بخش: پس از دو شکست درمان می بایست تست آنتی بیوگرام انجام شود و درغیر این صورت بهترین درمان خط دوم است. زمانی که مقاومت به کلاریترومایسین و فورازولیدون به طور همزمان و یا حساسیت باکتریایی باشد پس از دومین شکست، می توان از رژیم هایی بر پایه ریفابوتین، لووفلوکساسین،فورازولیدون استفاده کرد. پیشنهاد ما رژیم دارویی بر پایه سیپروفلوکساسین، امپرازول و پروبیوتیک برای کاهش عوارض می باشد.