رابطه خودتنظیم گری، سبک های حل مسیله و سازگاری فردی و اجتماعی در دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودتنظیم گری و سبک های حل مسیله با سازگاری فردی و اجتماعی دانشجویان دانشگاه آزاداسلامی واحد خوی بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل دانشجویان دانشکده علوم انسانی در دانشگاه آزاد اسلامی واحد خویدر سال تحصیلی 96 - 95 می باشد که نمونه آماری در این پژوهش با استفاده از برآورد حجم نمونه 347 نفر از دانشجویان،به صورت خوشه ای تصادفی انتخاب و پرسشنامه های خودتنظیمی پنتریج و دیگروت، سبک های حل مسیله کسیدی و لانگ وسازگاری فردی و اجتماعی کالیفرنیا را تکمیل کردند. یافته های حاصل از ضریب همبستگی، رابطه مثبت معناداری را بینراهبردهای یادگیری خودتنظیمی با سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی و همچنین رابطه مثبت معناداری را بین سبک های حلمسیله با سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی نشان داد. از طریق متغیرهای راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و سبک های حلمسیله میتوان سازگاری فردی و سازگاری اجتماعی را پیش بینی کرد. بهاینترتیب با آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی وسبک های حل مسیله می توانیم سازگاری فردی و اجتماعی آنها را افزایش دهیم تا از این طریق دانشجویان زندگی موفق تر وکارآمدتری داشته باشند.