ارزیابی رابطه ضریب دید به آسمان و سپیدایی سطوح با سطح آسایش حرارتی در پیاده راه ها؛ (نمونه موردی: پیاده راه 15 خرداد تهران)

با وجود اینکه در سال های اخیر مطالعات متعددی در رابطه با بررسی عملکرد خرده اقلیم های شهری به عنوان فضاهای مشترک میان معماری و شهرسازی انجام گرفته است اما، همچنان دانش نسبتا محدودی در این حوزه وجود دارد. این مطالعه، به صورت عددی به بررسی عملکرد حرارتی پیاده راه 15 خرداد تهران، در شرایط اقلیمی گرم و خشک با استفاده از نرم افزار انوی- مت می پردازد. در این مطالعه، تاثیر پارامتر هندسی ضریب دید به آسمان و همچنین پارامتر فیزیکی سپیدایی سطوح، در راستای بهبود شرایط خرده اقلیمی پیاده راه مورد ارزیابی قرار گرفته است. در این مطالعه،PMV به عنوان شاخصی برای تعیین سطح آسایش حرارتی در پیاده راه مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج نشان دهنده وجود رابطه مستقیم بین ضریب دید به آسمان و سطح آسایش حرارتی در محیط پیاده راه دارد. به طوری که با افزایش میزان ضریب دید به آسمان میزان PMV نیز افزایش یافته و برعکس. در این میان، بررسی های انجام گرفته بر روی سپیدایی سطوح نشان می دهد که با افزایش سپیدایی در سطوح کف پیاده راه می توان شرایط حرارتی را بهبود قابل توجهی بخشید. به طوری که با افزایش میزان سپیدایی سطوح کف از 0.3 به 0.9، به ترتیب دمای هوا، دمای میانگین تشعشعی و سطح آسایش حرارتی، به ترتیب 4.7 درجه، 3.9 درجه و 1 واحد بهبود می یابد. این در حالی است که افزایش سپیدایی سطوح جداره ها در پیاده راه تاثیرات منفی بر شرایط حرارتی این محیط دارد.