بررسی معماری و موسیقی ایرانی در ایجاد مراکز موسیقی

بشر در طول تاریخ همواره به تلاش هایی گوناگون دست زده تا باورها و آرمان های ذهنی خویش را در قالب اشکال مختلف بیان و به دیگران منتقل کند. در حقیقت معماری به عنوان یک تلاش و موسیقی به عنوان یک باور و آرمان انسانی بارها مورد توجه قرار گرفته اند . قدرت هنر در بالا بردن ما از این عالم نفسانی بیشتر در موسیقی آشکار است. موسیقی به هیچ وجه مانند هنرهای دیگر رونوشت آمال و تصورات و حقیقت اشیا نیست، بلکه نشان دهنده ی خود اراده یا خواست است. معماری و موسیقی دو عرصه ی هنری اند که توسط انسان خلق و درک میشوند. موسیقی بیشتر در بعد زمان معنادار میشود و معماری در بعد مکان. معماری و موسیقی دارای وجوه اشتراک بسیاری از جهات مفهومی، فضای ایجادی و شکلی هستند. در روزگاری که معماری روز به روز به سمت بی محتوایی و بهره گیری فرمال از عناصر پیش میرود، آوای موسیقی با توجه به تاثیر گذاری بر روح انسان میتواند، پارامتر بسیار مناسبی جهت بهره گیری در طراحی معماری مراکز موسیقی باشد، بهره گیری از این اشتراکات باعث هویتمندی و پایداری مراکز موسیقی و در نتیجه باعث افزایش کیفی فضای طراحی شده، خواهد شد. این پژوهش بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. هدف این تحقیق بررسی رابطه مستقیم معماری و موسیقی و به کار گیری این اشتراکات و ایجاد هویت و در نهایت ارتقاء کیفی مراکز موسیقی میباشد.