بررسی روش های تامین مسکن گروه های کم درآمد با تاکید بر روش تکمیل تدریجی

مسکن، گروه های کم درآمد جامعه از مسایل مهم پیش رو در امر برنامه ریزی شهری و طراحی معماری می باشد. مسکن یکی از اصلی ترین نیازهای بشر به عنوان تولیدی ارزشمند حق تمام افراد است. اما وضع موجود چنین نیست. سیاست های مبتنی بر انباشت سرمایه غالبا به شکاف طبقاتی و کم شدن قدرت خرید مسکن منجر شده اند. از طرفی همان سیاست ها به افزایش شهر نشینی و مهاجرت از روستا به شهر کمک کرده اند که خود از عومل اصلی حاشیه نشینی می باشد. در ابتدای امر تامین مسکن گروه های حاشیه نشین و کم درآمد به روش قهری و یا منفعل پیگیری می شده است. به مرور زمان سیاست های سبلی جای خود را به روش های اصلاح طلب دادند. مطالعه انواع روش های تامین مسکن نشان می دهد که روش های تخریب و جابجایی ، تخریب و بازسازی و روش نادیده گرفتن دیگر منسوخ شده اند. روش مسکن سازی عمومی نیز بدلیل نارسایی های مدیریتی، جامعه هدف خود را از دست می دهد. اما دیدگاه های خودیاری و همیاری ، توانمند سازی ، زمین و خدمات ، بهسازی و رسمیت بخشی با مشارکت گروهای مختلف به تامین مسکن پرداخته اند. اما هریک دارای نقاط ضعفی می باشد. مقایسه روش های تامین مسکن نشان داد که هیچ کدام از آن ها بطور مجزا قابل اعتماد نمی باشند و همواره می بایست از آن ها بصورت ترکیبی بهره برد. همچنین تکیه بر عنصر زمان و مشارکتی بودن از نکات مهم در تامین مسکن می باشد. از از اینرو روش تکمیل تدریجی مسکن با اینکه در تمام روش ها مستتر بوده می تواند، خود به عنوان شیوه ای کارا با مشارکت دادن هرچه بیشتر گروه های اجتماعی به سرانجام برسد.