نقدی حکمی بر آموزش معماری معاصر

یکی از اساسی ترین مسایل امروز مدارس معماری کشور، نحوه آموزش معماری است. مدارس معماری یی که با تکیه بر اصول غیرخودی(اصول مدرسه بوزار و سپس مدرسه باهاوس) ،شکل گرفت و امروز در گردابی از تکثر و تعدد اندیشه ها،به سر می برد.بر این مبنا،این تحقیق در تلاش است،با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی،از منظر دیدگاه صاحب نظران امر آموزش معماری،من جمله،هادی ندیمی،مهرداد قیومی،عیسی حجت و غلامحسین معماریان،به مسیله آموزش معماری معاصر پرداخته و نکات مشترک حاصل را مورد تامل قرار دهد.در ابتدا تعاریف پایه ای مورد نظر تحقیق،حکمت،معنا و معنویت مورد توجه قرار می گیرد.و از آنجا که معماری از جنبه کیفی خود،یک هنر محسوب می شود،با تامل در چیستی هنر و معنا و وظیفه آن،به مسیله نبود معنا در هنر معاصر و سپس آموزش معماری،می پردازد.در نهایت با جمع آوری دیدگاه ها،از منظر بینش حکمی، مسیله اصلی آموزش معاصر را،کمبود و یا خلاء وجوه بینشی،ارزشی و معنایی،می داند و راه حل اصلی را جان پروردن و یا پرورش معمار معاصر و همچنین وجود سلسله مراتب در مراحل آموزشی می داند که آموزش معاصر معماری،بی توجه به این دو مسیله،سرگرم آموزش یکسان و بدون مراتب است. و در انتها با توجه به نکات مطروح،به ارایه راه کارهایی می پردازد.