سنجش رضایت مندی از کیفیت سکونتگاه های انسانی با رویکرد محیط های پاسخده (مطالعه موردی: شهرک گلستان )

با توجه به روند رو به رشد مهاجرت به سوی شهرها و قطب های اقتصادی کشور به منظور بهره گیری از امکانات و تسهیلات زندگی، سیاست ایجاد شهرک های مسکونی به منظور تامین مسکن اقشار مهاجرنشین و یا تازه شهرنشین و همچنین جلوگیری از عوارض ناشی از تراکم های جمعیتی ضروری به نظر می رسد. متاسفانه سرعت رو به رشد جمعیت شهر ها و پاسخگویی برنامه ریزان و سیاستگذاران به تامین مسکن در کوتاه مدت سبب عدم توجه به کیفیت محیطی شهرک ها و به طبع نارضایتی شهروندان از محیط مسکونی که در آن سکونت می کنند شده است. یکی از این شهرک ها، شهرک گلستان واقع در ابتدای جاده گرگان-آق قلا می باشد که براساس شاخص های پاسخ دهندگی محیط مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی – تحلیلی و ابزار جمع آوری شامل مطالعات اسنادی و میدانی از طریق توزیع پرسشنامه و مصاحبه با ساکنین می باشد. نتایج تحقیق حاکی از تحقق نسبی در شاخص های پاسخدهندگی محیط است و میزان رضایتمندی ساکنان از محیط شهرک در حد متوسط است. هدف از نگارش این مقاله ارایه راهکارهایی جهت پاسخده بودن محیط کالبدی شهرک به منظور ارتقاء کیفیت محیط شهرک و افزایش میزان رضایت مندی ساکنین و تشویق افراد به سکونت در آن است.