مدیریت شهری و نقش مشارکت شهروندان در ارتقای آن

الگوی مدیریت شهری به عنوان فرآیند مشارکتی توسعه تعریف می شود که به موجب آن همه ذینفعان شامل حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی وسایلی را برای حل مشکلات شهری فراهم می کنند. در این الگو مسیولیت اجرایی مستقیم مدیریت شهری کمتر شده و امکان بیشتری برای برنامه ریزی و کنترل از پایین به بالا توسط نهادهای خصوصی و مردمی فراهم میشود. در این جا مدیریت شهری از بالا به پایین نیست و مشارکت شهروندان در اداره امور شهر جزو جدایی ناپذیر آن است. هنگامی که از مدیریت شهری مشارکتی سخن گفته می شود، مکانیزمهای مشارکت و نحوه تعامل برنامه ریزان و شهروندان تعریف نمیشود . اینکه در چه اموری و چگونه باید مشارکت کرد یا اینکه مشارکت توده ای شهروندان چه فایده ای دارد در مجموع مدل کنونی مدیریت شهری ایران برداشتی از مدل شورا – مدیر شهر است. این مدل و رویه اجرایی آن به جد با انتقادات و آسیبهایی همراه است. باید زمینه ایجاد شود تا شهروندان بتوانند در برنامه ریزی های مدیریت شهری مشارکت فعال و هدفمند داشته باشند. بدون تعیین نقش و جایگاه مشارکتی، صرفا مشارکت کور و بی فایده خواهد بود که نه تنها مطلوب نیست بلکه میتواند قوتها را به ضعف و فرصتها را به تهدید بدل سازد. بنابراین لازم است با ساماندهی شرایط و زمینهها، بخشی از اقشار در تهیه، اجرا و ارزیابی طرحها، گروهی در حفاظت، نگهداری و بهره وری طرح-ها و فضاها مشارکت کنند زیرا اگر بهترین طرح و برنامه هم اجرا شود، ولی با احساس عاطفی و سرمایه اجتماعی همراه نباشد، پایدار نخواهد بود.