بررسی ارزشها و اولویت های طراحی در پنج نسل معماری معاصر ایران توسط شش معیار زیبایی شناسی معماری کاپن

یکی از مشکلات معماری کنونی ایران، توجه اندک به هویت معماری ایرانی است که موجب عدم وجود تعریفی دقیق، از معیارهای هویتی معماری معاصر است. این پژوهش بر اساس روش مورد پژوهی، در پی آن است تا با تحلیل روند طراحی و جریانات فکری موجود در متن آثار معماران، به شناخت گرایش ها و رویکردهای نسل های معماری معاصر ایران بپردازد. و به این سوال پاسخ دهد که چه زنجیر معنی داری در مفاهیم بکار رفته توسط معماران در دوره های مختلف وجود دارد فرض براین است که بیان گرایش های معماران معاصر ، از مدرنیسم ایرانی گرفته تا گرایشهای ملی گرایانه، تجدید حیات گونه و یا کلاسیک بازاری، ضمن این که می تواند ارزش و اهمیت هر اثر را در رابطه با متن تاریخی کشور ارزیابی کند، با بیان ریشه ها و شاخص های قابل اتکا، سبب می شود تا جریان تیوریک موجود در تاریخ معماری معاصر ایران بازشناسی گردد. این پژوهش به مقایسه رویکردهای معماری معاصر ایران ، با شش گرایش اصلی زیبایی شناسی از دیدگاه دیوید اسمیت کاپن ، پرداخته و به دنبال دست یابی الگو های جامع معماری معاصر در تمامی شاخه های زیبایی شناسی است و نقاط قوت و ضعف شاخصه های معماری هر دوره را ارزیابی میکند.بر این اساس نیازمند ریشه یابی مبانی نظری برای حجم عظیمی از مفاهیم و الگو ها بودیم. براساس ارزیابی و تحلیل محتوایی آثار پنج نسل معماری معاصر ایران به ویژه پس از انقلاب در میابیم که کاپون با گرایش شش گانه ی خود به بیان جامعی از عناصر معماری و زیبایی شناسی روی کرده است در جهت حرکت به سوی معماری متعالی و واحد نیاز به داشتن هر یک از شش گرایش اصلی کاپون می باشد.