نقش عوامل طراحی پیاده راهها در بهبود کیفیت فضاهای شهری (با تاکید بر تعاملات انسانی)

پیاده روی همواره یکی از مهمترین راهکارهای ارتباط انسان با محیط، کشف ارزشها و جاذبه های آن و برقراری تعاملات اجتماعی بوده است و پیاده راهها به عنوان بستری که میتوانند باعث بروز این ارتباط و تعاملات شوند دارای نقش اجتماعی پررنگی به عنوان یک فضای شهری هستند. در سالهای اخیر گسترش سریع و بی رویه شهرها بدون توجه به کیفیتهای مطلوب و مورد نیاز محیط، باعث بروز مشکلاتی چون عدم سرزندگی فضاها، آلودگی محیط، نا امنی مسیرها، ترافیک زیاد و از دست رفتن کیفیت مطلوب فضاهای شهری و بالاخص پیاده راهها که در گذشته بستری برای شکل گیری حیات مدنی شهرها و برقراری تعاملات اجتماعی بوده اند گردیده است که در نتیجه آن کاهش تحرکات پیاده و در پی آن کاهش حضور مردم در فضاهای شهری مشاهده می شود. از این رو بررسی عواملی که بتواند در بهبود کیفیت پیاده راهها به عنوان بستری برای ایجاد تعاملات انسانی مطلوب کمک نماید حایز اهمیت است. هدف از این مقاله شناخت ویژگیهایی است که میتوانند در کیفیت طراحی پیاده راهها و مناسب سازی آن ها برای اقشار مختلف اجتماعی اعم از گروههای سنی و جنسی مختلف و همچنین کم توانان و معلولین موثر باشند. به نظر میرسد وجود عواملی چون دسترسی پذیری مناسب، خوانایی، زیبایی، برقراری امنیت، حضور پذیری و ایجاد مشارکت همگانی میتواند در دستیابی به اهداف فوق موثر باشد. این تحقیق از نوع کیفی است و با روش توصیفی و تحلیلی و با استفاده از مطالعات اسنادی سعی در اثبات فرضیه های فوق نموده است. در نهایت طی چند گام با بررسی دیدگاه صاحبنظران این حوزه و تحلیل مولفه های موثر مطرح شده در نمونه های مطالعاتی و اجرایی درستی فرضیه های اولیه به اثبات رسید.