بررسی نقش زمینه گرایی در ارتقای کیفیت گردشگری در سواحل مجاور بافت های تاریخی (مطالعه موردی : ساحل بافت تاریخی بوشهر)

سواحل از جمله فضاهای پرمخاطب هستند که تعاملات اجتماعی در آنها همواره مشاهده می شود . بافت های تاریخی نیز بدلیل یادآوری فرهنگ و تاریخ گذشته ساکنین آن و حس خاطره انگیزی ، از اهمیت بسیاری برخوردارند و همواره مخاطبان خاص خود را دارند. سواحل مجاور بافتهای تاریخی ارزشمند بدلیل دارا بودن همزمان پتانسیلهای لازم برای جذب گردشگران مورد توجه هستند. بررسی چگونگی ارتقاء کیفیت های محیطی در سواحل مجاور بافت های تاریخی با توجه به زمینه های کالبدی ، تاریخی ، فرهنگی – اجتماعی موجود با هدف توسعه گردشگری مورد توجه این پژوهش است. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات توصیفی – تحلیلی است و از جهت هدف پژوهش کاربردی است. این تحقیق در چارچوب نظری با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای بررسی شده و جمع آوری اطلاعات میدانی آن به صورت پیمایشی صورت گرفته است.تعداد نمونه ها بر اساس فرمول 384 نفر برآورد گردیده که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی و در دسترس انتخاب گردیده اند. یافته ها نشان دادند که می بایست کیفیات محیطی سواحل مجاور بافت تاریخی را با توجه به زمینه موجود و همچنین توجه به اقلیم خاص منطقه و هویت ساحل آن اجرا کرد بطوریکه علاوه بر اینکه متناسب با فرهنگ و شیوه زندگی ساکنین و برطرف کننده نیازهای ساکنین باشد. موجب جذب گردشگر از دیگر نقاط کشور نیز شود. نتایج بدست آمده نشان داد که اجرای کیفیات محیطی سواحل مجاور بافت تاریخی با توجه به زمینه تاریخی ارزشمند موجود و توجه به فرهنگ و اقلیم و افزایش کیفیت آنها و هم چنین کمک به رفع نیازهای استفاده کنندگان باعث افزایش کارایی سواحل و جذب گردشگر می شود.