نقش و کاربرد مولفه های تاثیرگذار نظریه کنش ارتباطی بر فضاهای جمعی از منظر مکتب فرانکفورت

ابعاد اجتماعی و فرهنگی از مهم ترین عرصه های بهبود ارتقاء کیفیت محیط به شمار می رود. کاهش روابط اجتماعی و عدم وجود بستر مناسب در محیط پیرامون، فراهم نمودن راه حل هایی در جهت بهبود ابعاد اجتماعی و فرهنگی در شهرسازی و معماری شهرها ضرورت دارد. هدف از مقاله حاضر بررسی مولفه های تاثیرگذار بر نظریه ی کنش ارتباطی در راهبرد فضاهای جمعی از دیدگاه یورگن هابرماس، نظریه پرداز مکتب فرانکفورت می باشد. گردآوری اطلاعات به روش توصیفی- تحلیلی و روش اسنادی و استدلال منطقی مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای است. با تمرکز در تعاریف نظری به تطبیق و تحلیل برخی از آثار معمارانی چون هرمان هرزبرگر و کامران دیبا در چگونگی برقراری کنش ارتباطی با سطح مداخله کاربران در فضاهای جمعی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شد. نتایج حاکی از آن است که استفاده از فضاهای اجتماعی و ارتباط بین افراد، تداوم و پیوند محیط را افزایش داده است که در آثار این دو معمار همسو به نظر می رسد. نهایتا کنش های ابزاری، راهبردی و ارتباطی به عنوان راهکارهایی در جهت استفاده از کنش اجتماعی در طراحی فضاهای جمعی و ایجاد ارتباط موثر در موفقیت محیط تاثیرگذار است.