بازآفرینی هویت در دست فراموشی منطقه اورامانات، در حرکت از سنت به مدرنیته

معماری نوین ایران معماری بیمار و آفت زده ای است. ساختمان هایی بی هویت، سکونتگاه هایی که نه با مردمی که در آن می زیند ارتباطی برقرار می کنند و نه با طبیعت و خاستگاه شان. بیماری بی هویتی حتی در روستاهایی که در حاشیه اند نیز سرایت کرده است. منطقه ای چون اورامانات که معماری سنتی و اصیل خود را سال ها حفظ کرده بود، حالا نشانه های بیماری را در خود بروز داده. آنچه که در درمان مهم است یافتن منبع بیماری ست. چه چیزی باعث ایجاد این حجم از بی هویتی و معنی زدگی در معماری ما شده است متفکران عصر روشنگری همزمان با انقلاب صنعتی با بررسی تمام یافته های گذشته به تفکری جدید برخواسته از یافته های خود دست یافتند، و از دل یافته های آنها مدرنیته قوی و مقتدر سر برآورد تا تفکر، علم و هنری متفاوت اما اصیل را بازگو کند. کشورهای جهان سوم سیر تاریخی عصر روشنگری را از دست داده و با پرشی ناقص از سنت به مدرنیته رسیده اند. اندیشمندان و هنرمندان ما با تقلیدی کورکورانه از دست آوردهای باشکوه مدرنیسم در غرب، هنر و معماریای زشت، بی معنی و خالی از هویت را در زندگی و افکار روزمره مردم سرازیر کردند. آنچه که در این مقاله پیگیری می شود شناخت و بررسی معماری اصیل کوهستانی و وضع موجود در مساکن منطقه اورامانات است تا بدین طریق بدنه سالم این نوع معماری را از ویروسی که بدان گرفتار آمده جدا سازیم و بتوانیم درمانی متناسب برای آن ارایه دهیم.