بررسی اصول و ابعاد معماری زمینه گرا با محوریت تحقق توسعه پایدار

معماری و شهرسازی سنتی ما همواره در تعامل با محیط اطراف خود بوده است. اما در دوران معاصر به علت افزایش جمعیت و رشد بی رویه ی و بدون حساب شهرها رشته ی این تعامل از هم گسست و شهرهایی با چهره ی ناهمگون و نامتناسب با محیط اطراف به وجود آمد. توسعه پایدار شهری، شکلی از توسعه امروزی است که توان توسعه مداوم شهرها و جوامع شهری نسل های آینده را تضمین کند. رسیدن به این هدف، ایجاد بناهای پایداری است که کمترین تاثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده (مصنوع)، طبیعی مجاور و زمینه کلی خود داشته باشند. لذا رسیدن به توسعه پایدار میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی. معماری زمینه گرا نه تاکید بر تقلید دارد و نه مانع نوآوری و خلاقیت است. پیام آن ضرورت توجه به محیط کالبدی پیرامون اثر معماری است و نشان می دهد که این توجه می تواند هم برای خود اثر معماری و هم برای زمینه عاملی مثبت و تقویت کننده باشد. در تهیه این پژوهش که با مطالعه کیفی و با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها، مطالعات اسنادی نیز با کنکاش در کتب و متون و نیز تجربیات نوشتاری که در زمینه های مشابه مورد استفاده قرار گرفت، سعی شد تا به ساختاری کلی برای روند تحقیق دست بیابیم. از این رهگذر نتایج پژوهش حاکی از این است که معماری زمینه گرا و الهام از آن نفی کننده خلاقیت نیست. لذا در این دیدگاه، معمار و شهرساز باید در ابتدا ویژگیهای یک مکان زمینه را به درستی دریابد و این پارامتر را اصلی اساسی در فرآیند طراحی خود در نظر گیرد. چرا که ایده ها و عناصر شهرهای گذشته در شکل دادن به کالبد شهرهای معاصر حضور دارند.