تحلیل ادراک وجودی، بینابینیت فضا (تمثیلی از وجه باطنی خلقت) در فضای خانه باغ ایرانی

تا به امروز بررسی خانه ایرانی در پارادایم های زیستی در قالب شناخت شناسانه آن بیش از وجه وجودی این پدیدار مورد بحث و تفسیر قرار گرفته است. وجه هستی شناسانه مدرک از فضا زمان یا به تعبیری پارادایم زیست در خانه ایرانی هیچگاه جدا از ادراک کالبد فضای معماری نبوده است به گونه ای که معنای زیستی همواره از کالبد برآورنده رفتار در این فضا منتج می گردیده است. هدف معنایی این آفرینش بایستی به طور خاص با توجه به مبانی نظری معماری مورد نظر قرار گیرد تا ادراک پدیدار به صرف صورت کالبد محدود نگردد. نیاز به بازتولید و تدوین مولفه های ادراکی برقرارکننده نظم کالبدی با هدف ادراک وجودی انسان از خویشتن در حرکتی متقابل از کالبد و معنا در هم سرشت آهنگین توده فضای خان زیستی انسان ایرانی در نمونه هایی ارزشمند از خانه باغ های ایرانی باقی مانده و امروزه فقدان التفاط به این مولفه های ادراکی وجودشناسانه در معماری سردرگم معاصر به نزول قداست و معنویت وجودی انسان معاصر منجر شده است. بدین منظور مفاهیم ادراکی فضای خانه ایرانی با تآکید بر عناصر بینابینی برانگیزنده ادراک فضا در نظم و آهنگ درون بیرون باغ خانه ایرانی مورد بازشناسی قرار گرفته، الگوواره های برآمده از این پارادایم تفسیر گردیده است. روش تحقیق تحلیلی اسنادی با بهره گیری از منابع موجود مورد نظر قرار گرفته است.پس از بیان پیشینه ای از دیدگاه های متقدمین پیرامون ادراک شناختی به وادی ادراک وجودی پرداخته شده در نهایت بر این همانی شناخت منتج به تعالی به عنوان هدف نهایی خلقت پدیدار خانه باغ ایرانی تآکید شده است