مطالعه و ارزیابی مبانی اصول طراحی زمینه گرا با تاکید بر زمینه تاریخی

شهر محصول دوره های تاریخی متعدد و حاصل روابط خاص میان وجوه اجتماعی، فرهنگی، انسان شناسی، جغرافیایی و اقتصادی است و معماری امروز نیز در آینده بخشی از تاریخ شهرها خواهد بود .آنچه که در ادامه استمرار حیات بانشاط و پرشور یک شهر لازم است تطابق ظرف (محیط)با مظروف (انسان) در یک روند تاریخی است. اخیرا بدلایل مختلف اینسازگاری برهم خورده و گونه ای از ناهمگونی را رقم زده است. توسعه و حضور ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی می تواند سبب تداوم تاریخ و غناء یافتن محیط های تاریخی گردد. اما آنچه که در میان مهم است توجه به زمینه ی خلق معماری جدید است؛ تا ساختار جدید ضمن حفظ ارزش ها سبب ارتقاء وضع موجود گردد. در این نوشتار سعی می شود پس از شناخت مساله و واژه شناسی و مرور نظریات نظریه پردازان با رویکردی توصیفی، ابعاد زمینه گرایی تبیین شده و با بررسی نظریات و مبانی تیوری در نمونه های موردی از طریق مطالعات اسنادی، معیارهای زمینه گرایی تاریخی در فرآیند طراحی ارایه می گردد. به نظر می رسد توجه به مفاهیم مشارکت، فعالیت های انسانی و نیزرعایت مقیاس انسانی در جزییات فضا و نیز تزیینات بنا از اهمیت بسزایی در رسیدن به زمینه گرایی تاریخی برخوردار می باشد. حفظ تنوع و ایجاد نگاه جزء نگر و پرهیز از تکرار بی رو، در عناصر و فرم ها از ملزومات این زمینه گرایی تاریخی محسوب می گردد. در این دیدگاه سنت محترم است و برای قابل حل بودن گذشته در حال به سنت زنده رجوع می شود و سیمای شهر از گذشته الهام می گیرد و براین باور است که توسعه جدید باید با محیط پیرامون رابطه تنگاتنگ داشته باشد. سنت گرایی در زمینه گرایی تاریخی گرایش جدیدی است که طراحی شهرها از جنبش حفاظت تاریخی الهام گرفته است و سنت را الهام بخش اندیشه های نو قرار می دهد. زمینه گرایی تاریخی ویژگی های تاریخی را درنظر می گیرد و به مکان و جوهره تاریخی آن توجه دارد. خاطره بصری قادر است در طول فضا و زمان پیوندهایی ایجاد کند.