ارزیابی الگوی پراکنش فضایی جمعیت در نظام شهری کشور مطالعه موردی: استان مازندران طی دهه های1390-1350

ارزیابی و تحلیل سیستم های شهری نشانگر سیاست گذاریها و نحوه پخشایش جمعیت در پهنه سرزمین می باشد. با مطالعه این امر نحوه پخشایش و میزان تعادل در توزیع جمعیت مشخص تر می شود. همچنین روند روبه رشد شهرنشینی در دهه های اخیر تعادل در ساختار فضایی شهرها را الزامی نموده است. در این راستا بررسی الگوی نظام شهرنشینی و نحوه توزیع اندازه جمعیت سکونتگاه های شهری یک ضرورت تلقی می شود. هدف از این مقاله ارزیابی و تحلیل نظام شهری استان مازندران با تکیه بر نحوه پراکندگی جمعیت شهرهای این استان با استفاده از مدلها و تکنیکهای رایج در زمینه تحلیل نظام شهری (مرتبه – اندازه زیپف، الگوهای نخست شهری و ضریب آنتروپی) در پنج دوره سرشماری (1390-1355) می باشد. نوع تحقیق کاربردی – توسعه ای و روش آن توصیفی – تحلیلی است. بخش های نظری پژوهش حاضر به صورت کتابخانه ای و با استفاده از منابع داخلی و خارجی انجام شده و آمارهای مورد نیاز از طریق مراکز و سازمان های دولتی تهیه شده است. در این تحقیق جامعه آماری شامل کلیه نقاط شهری استان مازندران در سالهای 1390- 1355 می باشد. نظم فضایی موجود در نحوه پراکنش شهرهای استان در انطباق کامل با نظم ها و تئوری های تجربه شده نمی باشد. تحلیل یافته ها حاکی از آن است که نظام شهری استان مازندران از قانون رتبه – اندازه پیروی نمی نماید و الگوی نخست شهری حاکم است، اما شدید نیست و همچنین ضریب آنتروپی درسالهای آخر دوره مورد مطالعه وضعیت نسبتاً بهتری را کسب کرده است.