تسامح و مدارا در تذکره الاولیاء عطار

تسامح و مدارا یکی از فاخرترین و انسانی ترین جلوههای فرهنگ پربار ایران زمین است که درآثار اندیشمندان و سخنوران بزرگ فارسی، به ویژه در نوشته ها و گفته های عارفان بزرگ ایرانی برجستگی خاص یافته است. با مراجعه به تذکره های صوفیانه سده های چهارم تا ششم هجری، از روابط مشفقانه و تسامح مدارانه صوفیان با مخلوقات الهی به گستردگی و در سطحی متفاوت و چالش برانگیز با دیدگاه های سایر مکاتب برخورد می نمایم. عارفان روشن بین و صاحب بصیرت با تکیه بر مکتب انسانساز اسلام بر اساس تعالیم قرآن و سیره رسول الله پیروان خویش را به مدارا و تسامح فراخوانده و کوشیده اند آرمان شهری بنیان نهند که مردم با هر باور و اعتقادی بتوانند با یکدیگر در کمال صلح و آرامش زندگی کنند.در این پژوهش برآنیم که این نگاه متفاوت را با تشریح مبانی نظری و بررسی شواهد و ذکر نمونه های تاریخی با هدف الگوسازی مفاهیم اخلاقی به عنوان بخش مهمی از میراث انسان دوستی در آثار عرفانی تبیین نماییم