تفاوت ها و شباهت های ADHD کودکی و بزرگسالی

این اختلال، یکی از شایع ترین اختلالات دوران کودکی است که توجه روانشناسان و روانپزشکان را به خود جلب کرده است. این اختلال با سه نشان اصلی نقص توجه (فراخنای توجه محدود)، بیش فعالی (بی قراری، آرام نگرفتن و مشکل در یک جا نشستن)، که آشکارترین ویژگی رفتاری این کودکان است و تکانشگری (عمل قبل از تفکر، ضعف در برنامه ریزی و پایین بودن تحمل ناکامی) توصیف می شود. اختلال کمبود توجه/بیش فعالی در حدود سنین دو تا چهار سالگی شروع شده و تشخیص باید بعد از سه سالگی و قبل از هفت سالگی گذاشته شده باشد و عملکرد فرد را با توجه به میزان رشد، در زمینه های اجتماعی، تحصیلی یا شغلی مختل کند(علایم حداقل باید شش ماه به طول انجامیده باشد). البته مواردی نیز وجود دارند که تشخیص اختلال در سنین بزرگسالی گذاشته می شود. با توجه به اینکه هر چه زمان بیشتر بگذرد و اختلال بیش فعالی/کمبود توجه قدیمی تر شود درمان بیماری سخت تر شده و بار اقتصادی بیشتری را بر جامعه و بار عاطفی عظیم تری را بر خانواده بیمار تحمیل می کند، بهتر است که روانپزشکان و روانشناسان به کمک هم اقداماتی را در جهت تشخیص به موقع و درمان آن انجام دهند.