بررسی شیوه های توانبخشی در اختلال پراگماتیک (ارتباط اجتماعی)

اختلال ارتباط اجتماعی (پراگماتیک)، از اختلالات رشدی عصبی است که برای نخستین بار در پنجمین ویرایش تشخیصی و آماری بیماری-های روانی (DSM-5) به عنوان یکی از اختلال ارتباطی معرفی شده است. (DSM-5)، معیارهای لازم برای تشخیص این اختلال را نقص دایمی در استفاده از ارتباط کلامی و غیرکلامی برای ارتباط با دیگران معرفی کرده است که موجب ناتوانی در ارتباط صحیح و موثر، تعامل اجتماعی، روابط اجتماعی، پیشرفت تحصیلی و عملکرد شغلی می شود. نقص و ناتوانی در ایجاد و برقراری روابط اجتماعی که در این اختلال وجود دارد یکی از معضلات مهم سلامتی به شمار می رود زیرا سبب بروز مشکلاتی در دوران کودکی شده و فرصت های شغلی فرد را در بزرگسالی محدود کرده و وضعیت اجتماعی و اقتصادی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. از این رو هدف از انجام این پژوهش ارایه راهکارهایی جهت توانبخشی و درمان افراد مبتلا به آن می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف بنیادی و از نوع پژوهش های کیفی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات از روش های تحلیل اسنادی و همچنین مطالعات مروری استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل یافته ها به دلیل ماهیت کیفی بودن پژوهش روش تحلیل محتوا و روش استقرایی به کار گرفته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که مواردی از قبیل درک روابط اجتماعی، مهارت های کلامی و غیرکلامی و همچنین پروسه هایی که در کلام استفاده می شود و گنجینه لغات فرد از جمله شیوه های توانبخشی در اختلالات پراگماتیک می باشد.