نقاشی خط در گذرگاه تاریخ معاصر ایران با محوریت تحلیل و مقایسه هنرمندان فرم گرا و کلاسیک در نقاشی خط معاصر

نقاشی خط یک شیوه بیان هنری است که پیشینه اش به قاجار و به نقش های روی ظروف ادوار گذشته می رسد. هنر نقاشی خط در دهه ی چهل شمسی توسط دو گروه یعنی هنرمندان نمادگرایی که در آثارشان ردپایی از گذشته وجود داشت (هنرمندان سقاخانه ) و هنرمندان خوشنویسی که از گذرگاه کلاسیسم عبور کرده و دیگر خوشنویسی را تنها یک هنر قدسی نمی دیدند شکل گرفت. از هنرمندان نقاشی خط می توان فرامرز پیلارام، حسین زنده رودی، رضا مافی، محمد احصایی، جلیل رسولی، نصرالله افجعی، و غلامعلی اجلی را نام برد که با آثارشان شیوه ی جدیدی را شکل داده اند. این مقاله به تاریخچه هنر نقاشی خط، تفاوت های تکنیکی این هنرمندان، تاثیراتی که این شیوه بر روی هنر معاصر و همین طور جهانی شدن هنر ایرانی داشته می پردازد. تحقیق پیش رو براساس روش کتابخانه ای و با استفاده از مصاحبه های موجود به سوالاتی از این دست که آیا هنر نقاشی خط وام دار هنر اصیل و سنت ایرانی است آیا در شیوه ی کار استادان نقاشی خط برتری نسبت به هم وجود دارد پرداخته و تا جای ممکن جواب داده است. در خاتمه این تحقیق بعد از تحلیل نمونه ها به این نتیجه رسیده که هنرمندان نقاشی خط با تمام تفاوت هایی که در تکنیک آثارشان داشته اند در نهایت به هدفی مشترک یعنی ماندگار شدن هنر ایرانی اسلامی پرداخنتد.