دیالکتیک ادبیات، معماری و نجوم، در بازشناسی فضاهای بینابینی معماری معاصر

با توجه به ماهیت بینابینی عصر حاضر، جهت بررسی فضاهای بینابینی معاصر، تاکید بر مفاهیم بینابینی ضروری به نظر می رسد. از آنجایی که مفاهیم بینابینی مورد تاکید بررسی های اخیر، چند دیسیپلینی و به شدت وامدار از مفاهیم بینامتنیت در ادبیات است؛ هدف تحقیق بازخوانی فضاهای بینابینی معاصر ایران(تاکید بر دوره ی پهلوی تا کنون) توسط دیسیپلین هنر ادبیات می باشد. با در نظر گرفتن، نقش اساسی فضاهای بینابینی در خوانش محیطی و دگردیسی اساسی رخ داده در فضاهای بینابینی از فضاهای با هژمونی تک مرکزی و سلسله مراتبی با مرزهای روشن به فضاهایی چند مرکزی و غیر سلسله مراتبی و فاقد مرز، سوال اصلی مورد طرح در این باب این است که فضای بینابینی پاسخگو به عصر حاضر، چگونه فضایی می تواند باشد فرضیه ی تحقیق بر این باور است که فضاهای بینابینی عصر حاضر و افق پیش روی این فضاها در آینده ، قابل تطبیق با مفهوم سیاهچاله ها در علم نجوم و فیزیک کوانتم است. به همین جهت در ادامه ی روند پژوهش جهت بازشناسی دیالکتیک میان بیرون و درون در معماری معاصر از دیالکتیک میان هنر ادبیات، هنر معماری و علم نجوم بهره گرفته شده است. روش تحقیق هرمنوتیک، توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر اسناد کتابخانه ای می باشد. نتیجه ی تحقیق، فضاهای بینابینی کارآمد عصر حاضر را ، مراکز نیرومند، با نظم غیر خطی و نیروی گرانش بالا ، جهت جذب مخاطب و هم ارز با مفاهیم مطرح شده در باب سیاهچاله ها در علم نجوم معرفی می نماید.