مقایسه انسان شناسی مدیریت غربی و اسلامی

پژوهش پیرامون حقیقت انسان از بارورترین زمینه های تاملات فلسفی و عرفانی و وصول به آن حقیقت از محوری ترین عناصرادیان الهی است. از این رو است که انسان شناسی در هر سه حوزه فلسفه، عرفان و دین دارای نقش کلیدی است و به عنوان پایه واساس مباحث آنها به شمار می آید. از آنجا که دعوت به شناخت این موجود پیچیده از اصلی ترین تعالیم ادیان توحیدی به ویژه اسلامبه شمار می آید و قرآن و احادیث معصومین تاکید فراوانی نسبت به آن داشته اند، متفکران اسلامی (اعم از فلاسفه، عرفا، متکلمین و...) تلاش فراوانی را نسبت به رمزگشایی از ساحت حقیقت انسان نموده اند که محصول آنها د ر ر ارزشمندی است که در این مقاله بهگوشه ای از آنها اشاره می شود. اندیشمندان مغرب زمین نیز از اهمیت این مسیله غافل نبوده اند و در ادوار مختلف تفکر فلسفی خود،اعم از دوران یونان باستان، دوران قرون وسطی، دوران مدرن و دوران پست مدرن، بدان پرداخته اند. اما در یک قرن اخیر و با ظهورمکتب های فلسفی و روان شناسی جدید در غرب، توجه به مقوله انسان در کانون توجهات فلاسفه و روان شناسان معاصر غرب قرار گرفته است تا بدانجا که فهم دقیق مکاتب فلسفی و روان شناسی معاصر غرب بدون توجه به مبانی انسان شناختی آنها، دشوار و تاحدودی ناممکن است در میان علوم انسانی، مسایلی چون هستی شناسی، انسان شناسی، معرفت شناسی و روش شناسی بسیار مهماست. جایگاه انسان در جامعه و سازمان ها اهمیت ویژه ای دارد به طوریکه بدون انسان، جامعه و زندگی معنایی ندارد. در همه مکاتب،انسان، مهم ترین موضوع مورد بحث بوده و نگاه این مکتب به انسان به عنوان اصلی ترین و مهم ترین موضوع مورد بحث مطرح بودهاست. آن چیزی که موضوع انسان را در مکاتب مختلف متفاوت می کند، نقش و جایگاهی است که انسان در مکاتب ایفا می کند ونگاهی است که هر یک از مکاتب به انسان دارند. انسان در هر یک از مکاتب سرگذشت متفاوتی دارد. در مکاتب مختلف، بسته به اینکههدف غایی از زندگی چه چیزی است ، نگاه به انسان هم متفاوت است. در این مقاله محقق به دنبال مقایسه انسان شناسی مدیریتغربی و اسلامی می باشد و در نهایت نتیجه گیری و پیشنهاد ارایه شده است.